Tot den treure toe moeten we aandacht blijven opeisen voor de benarde schuldpositie van Brussel als Gewest. Waarom doen we dit: omdat de aandacht over de financiële toestand niet mag verslappen, vanwege de absolute ernst ervan, maar ook en vooral omwille van schuldvraag die men aan de verantwoordelijken zal moeten en willen toewijzen.

Op dit ogenblik zijn er voorlopige twaalfden bepaald op basis van de uitgaven van het jaar 2023 geëxtrapoleerd op basis van 2024 om de continuïteit van de werking van het Brussels gewest te financieren.

Evenwel constateert men dat deze som volstrekt onvoldoende is om aan alle verplichtingen na te komen. Men zit evenwel met een schuld, die door topzware leningen wordt gefinancierd. Noodgedwongen moet men bijkomend lenen, wat de schuldenlast uiteraard verhoogt.

Kan me dit spel nog lang aanhouden? Neen, want men is reeds in de fase gekomen waarbij de banken zich afvragen of het Brussels gewest in staat zal zijn de leningslasten ooit nog te delgen. Doorgaans stopt het verhaal dan, en spreekt de rechtbank het faillissement uit.

Zal dit verhaal werkelijkheid worden? Met andere woorden: zullen de toeleveranciers van goederen en diensten hun facturatie niet betaald zien? Zullen de ambtenaren van het Brussels Gewest, inclusief de gepensioneerden, hun inkomen verliezen? Zal de sociale bijstand, het culturele leven, de infrastructurele zorg, kortom het ganse maatschappelijk proces van het Gewest stilvallen? En wie zal aansprakelijk gesteld worden voor dit debacle?

De politieke wereld in Brussel draagt ongetwijfeld de verantwoordelijkheid over wat we zonder twijfel kunnen omschrijven als een schandaal. Bijna alle bewindvoerders hebben boter op het hoofd, maar de ene wel degelijk meer dan de andere.

Hier komt opnieuw de Parti Socialiste naar voor, met als schoolvoorbeeld van krom beleid de zaak van Samu Social, en als schoolvoorbeeld van afwezigheid en incompetentie persoon van de dienstdoende Minister-President. Dit alles werd evenwel gepatroneerd door Ahmed Laaouej, machtspoliticus en Vlaminghater, die als Nemesis in brede cirkels rond gans dit gebeuren draait.

Kan deze toestand opgelost worden? Of moeten we die vraag nog wel stellen? Wie zich deze zaak extern aantrekt haalt zich oeverloze problemen op de nek, want men dreigt meegetrokken te worden in de modder van het drijfzand.

Als men iets wil doen, moet men garanties hebben, en deze kunnen enkel bestaan uit een volledige curatelepositie ten opzichte van het Brussels Gewest. Het betreft immers dan een extra-grondwettelijke aangelegenheid, waarbij men ondertekende volmachten moet verkrijgen, terwijl de grondwet zelf zulke uitwendige ingrepen ten genen dele voorziet. En gans de kliek van beunhazen, incompetenten, apparatsjiks, en machtswellustelingen moet gedurende jaren ver van de curatele worden gehouden om herval te vermijden.

Bovenal moet alsdan worden vermeden dat het federale niveau nog dieper in nesten zou gaan zitten dan het nu al aan ballast heeft vanuit het dito Vivaldi verleden. Weerom stelt zich voor de Vlamingen de vraag: ”Hier ons (financiëel) bloed, wanneer ons (staatkundig) recht!”

Patrick Proot

Voorzitter Vlavrij