“Een democratische rechtsstaat is een staatsvorm waarin de regering een verantwoordingsplicht heeft ten opzichte van de volksvertegenwoordiging en waarin zij slechts die bevoegdheden mag uitoefenen waartoe zij gemachtigd is door wettelijke bepalingen.  De burgers bepalen zelf hoe het land moet worden bestuurd, en door wie.  De bevolking heeft daar invloed op door te stemmen.”

De wetgevende macht bestaat uit twee kampen: de meerderheid, die het beleid van de regering steunt, en de oppositie die het bekritiseert.

Met een Magnette aan boord bij de wetgevende macht schuiven alle klassieke vormen van politiek.

• Er was een tijd dat de gebuisde partijen na de verkiezingen hun eed aflegden in het parlement, maar dat ze dan tenminste een half jaar wachtten, vooraleer kritische opmerkingen te geven in het parlementair halfrond: niets van dit alles bij Magnette.
• Er was een tijd dat wie door de kiezer werd afgestraft, in woordgebruik en geluidsintensiteit wat dimde, en de indruk bleef geven dat “de kiezer altijd gelijk heeft”: niets van dit alles bij Magnette.
• Er was een tijd dat het politieke spel bij de verkozen politici bleef, die als enige een echt democratisch mandaat hebben: niets van dit alles bij Magnette.

Magnette acht zich ver boven de melée van de democratie, en organiseert een hetze tegen een tekstvoorstel van een formateur, die voorzitter is van de grootste, democratisch verkozen, formatie in het parlement en bereid is om grote risico’s te nemen bij het formatieproces.

Magnette gedraagt zich als grootste roeptoeter in het concert van de politiek als voorzitter van de 5^de partij in aantal stemmen en 4^de partij in aantal zetels voor de kamer van volksvertegenwoordigers. Enige bescheidenheid zou hem sieren met zo’n pover maar overroepen resultaat.

Magnette spant allerlei drukkingsgroepen voor zijn kar, die niet bepaald een traditie hebben van openheid, laat staan van interne democratie. De Gemeenschappelijke Actie wordt herboren, en alle leidinggevenden draven op voor micro en camera.  Daarbij zijn ze niet steeds een toonbeeld van kennis van zaken, maar verspreiden ze wel hun éénzijdige kijk op de gebeurtenissen.

Toppunt is dan wel de pressie op de Vlaamse confraters, die als horigen ter verantwoording worden geroepen: hoewel zij blijk geven van verantwoordelijkheidszin, en door hun tegenovergestelde verkiezingsuitslag wel recht hebben van spreken.

De vraag is of deze formatie zal bestand blijken tegen de revolutionaire Zuid- Europese praktijken van hun Waalse geestesgenoten.  Zijn zij bij machte om dit pad te verlaten en zich te richten op de echte noden van de bevolking die zij vertegenwoordigen.

Bij deze stap wensen wij hen het welslagen toe.