hebben de provinciale en gemeentelijke niveaus het recht op autonomie, zoals de grondwetgever en wetgever het gewild hebben? Of mogen de nationale politici onbeperkt en “pour le besoin de la bonne cause” deze verkiezingen naar hun hand zetten? We zien in ieder geval dat de politiek op deze wijze enorm verlies aan vertrouwen lijdt en dat de publieke opinie het spel van de poppetjes van langs om minder waardeert.

Met de gemeenteraadsverkiezingen in het vooruitzicht is er veel animo in de politiek. Politici schermen dan met het uitzonderlijk belang van de Dorpsstraat, die blijkbaar of schijnbaar, tijdelijk nu exclusief alle aandacht opeist. De politici die meestal op het nationale niveau werkzaam zijn, lopen zich evenwel blaren aan de voeten om aan de knoppen te zitten van het gemeentelijk bestuursniveau.
Wanneer ze zelf kandideren is zoiets nog begrijpelijk: het is niet de ideale toestand omdat de goegemeente soms geen voeling heeft met wat men in een politieke functie allemaal kan delegeren. Maar wanneer nationaal gerichte politici hun machtswellust botvieren en al de poppetjes van het grote poppenspel van de provinciale en gemeentelijke politiek naar hun hand zetten is het hek van de dam.
Een voorbeeldje? Graag: generaal Bouchez is de grote Waalse poppenspeler, maar wurmt zich in het Brusselse mierennest. Hij laat eerst niet toe dat zijn commandant Leisterh met de gesprekken in Brussel enig resultaat bereikt, voordat de Franse en Waalse regeringen worden gevormd. Zijn alter ego van de Engagés de genaamde Prevot zit mee aan de knoppen. Strategie: zoveel mogelijk gemeenschappelijk gemeenteakkoorden sluiten waar dat kan door Les Verts systematisch eruit te drummen. In Schaarbeek is de ongeloofwaardigheid op haar maximum. Daar wordt de kandidaat Europees commissaris in spe, de genaamde Hadja Lahbib lijsttrekker terwijl ze vertwijfeld de mogelijke examenvraagjes van de Europese parlementairen via begrijpend lezen zich probeert eigen te maken. Dit maneuver was evenwel zo stuitend dat zelfs een Bouchez er niet uit kwam.
Vergeten we echter de olifant niet in de gemeentelijke porseleinenwinkel: het verbod tot gemeentelijke coalities met bepaalde politieke partijen. Men kan begrijpen dat men met extreem gedachtengoed best niet tafelt: maar ook hier is er een misschien zelfs contraproductieve oekaze van het ene beleidsniveau ten opzichte van het andere. Zonder verder in te gaan op het morele aspect van deze kwestie is er inderdaad de vraag naar de mogelijkheid dat zoiets kan leiden tot een uitspraak van de weerbarstige bevolking die leidt naar een absolute meerderheid van de “ongewenste” gegadigde.
Kortom: hebben de provinciale en gemeentelijke niveaus het recht op autonomie, zoals de grondwetgever en wetgever het gewild hebben? Of mogen de nationale politici onbeperkt en “pour le besoin de la bonne cause” deze verkiezingen naar hun hand zetten? We zien in ieder geval dat de politiek op deze wijze enorm verlies aan vertrouwen lijdt en dat de publieke opinie het spel van de poppetjes van langs om minder waardeert.

Patrick Proot
Voorzitter VLAVRIJ